Weekdagboekje 43-51 ☾ over wat ik de afgelopen 9 weken uitspookte

Bij deze een kerstcadeautje van mij voor jou: eindelijk weer eens een stukje op mijn blog. Uiteraard weet ik niet of je dat ook echt als een kerstcadeautje ziet of dat je denkt “hè bah, moet ik weer zo’n heel stuk lezen”. Hoe dan ook, het is in ieder geval een kerstcadeautje voor mezelf om mijn verhalen op digitaal papier te typen, om foto’s en avonturen te delen en om mijn creativiteit kwijt te kunnen. Ik hoop dat je fijne kerstdagen hebt (gehad) en ze precies doorbrengt zoals jij wilt! 🎄

Goed, misschien moet ik even bij het begin beginnen: waar ben ik de afgelopen negen weken geweest? Of beter gezegd (want ik was gewoon thuis): waarom is er al negen weken niets online gekomen op mijn blog? De voornaamste reden is dat ik er gewoon even geen zin meer in had. Voor mijn werk zit ik al vaak achter mijn laptop te typen, ik had Spaanse lessen online en was bezig met een ander online projectje. En dat zorgde ervoor dat ik geen zin meer had om ook hier nog stukjes te typen. Daarnaast regende het 98% van de tijd heel hard en zat ik vooral binnen, waardoor ik weinig foto’s maakte en weinig avonturen beleefde om over te schrijven. 

De kleine pauze van mijn blog deed me goed, want ik zit vol inspiratie en heb echt weer zin om stukjes te typen, foto’s te maken en avonturen te delen. Of misschien komt dat ook wel deels omdat het nieuwe jaar bijna begint en dat altijd nieuwe inspiratie geeft. Hoe dan ook, je kunt de komende tijd weer uitkijken naar nieuwe stukjes! 

Oké, nu alle formaliteiten uit de weg zijn, kunnen we het hebben over de afgelopen negen weken. Ik neem je mee naar begin november, waar Magosto gevierd wordt in Galicië. Dit is het vieren van de kastanje-oogst en overal in de stad schieten kleine wagentjes uit de grond waar kastanjes geroosterd worden. We haalden een puntzakje kastanjes en aten ze terwijl ze nog heerlijk warm waren. 

Een trotse prestatie: ik maakte zelf aardappelkroketjes! In Spanje zijn kroketten onderdeel van de cultuur, maar aardappelkroketten kennen ze hier dan weer niet. Of ze zijn erg zeldzaam, dat kan ook. Ik ben ze in ieder geval nog nergens tegengekomen en dus zat er niets anders op dan ze zelf maken.

Eind november vond Culturgal plaats, een cultureel evenement waarbij kunst, boeken, films en handgemaakte items uit Galicië centraal staan. Een van de kunstwerken van mijn vriend werd tentoongesteld en we brachten beide dagen van het weekend door in het expositiecentrum. Op zaterdag bezochten we alle kraampjes met kunstwerken, boeken, spelletjes en andere producten en op zondag gingen we naar de film. We zagen O Gran Camiño over vier beroemde wandelroutes op verschillende continenten, waaronder natuurlijk de Camino de Santiago.

Over tentoonstellingen gesproken: een van de eerste weekenden van november bezochten we een tentoonstellingsopening en een van de werken bestond uit porseleinen bananenschillen op de grond. Een gevaarlijke keuze, zo bleek, want op een gegeven moment hoorden we een kinderstemmetje “kijk, mama!” roepen. Ze hield de bananenschil trots omhoog en speelde vervolgens rustig verder met het kunstwerk. Gelukkig kon iedereen er om lachen. Na dit avontuur gingen we spontaan uit eten bij een van mijn favoriete plekken, namelijk de kaasbar.

Had ik al gezegd dat het veel regende de afgelopen weken? Het water kwam met bakken uit de lucht vallen en in eerste instantie was dat een opluchting na alle droogte van de zomer. Inmiddels is er zoveel water naar beneden gekomen dat hele stukken land onder water staan en genieten alleen de eenden nog van hun nieuwe zwemterreinen.

Ik keek al weken uit naar 1 december, omdat ik dan eindelijk mijn adventskalender mocht openen. We hadden er eentje met theezakjes en dus konden we iedere dag een nieuwe smaak proberen. In totaal waren er twaalf soorten en kregen we iedere soort twee keer. De adventskalender was een succes, want er waren maar één of twee smaken die niet zo lekker waren en de rest was heerlijk.

Iedere dag waarop het niet regende en de lucht blauw kleurde, betekende zo snel mogelijk de deur uit gaan, voordat de regen weer terugkwam. Niet alleen om te wandelen en een frisse neus te halen, maar ook om noodzakelijke dingen, zoals boodschappen, te doen. Toen we de supermarkt uit wandelden, werden we verrast door een klein vriendje bij de deur. Waar mensen normaal gesproken hun hond achterlaten tijdens het boodschappen doen, zat nu een konijn met een tuigje. Je zag iedereen voorbij lopen, stoppen en vervolgens nog eens achterom kijken. Want: hadden ze dat nou goed gezien, zit daar echt een konijn?!

In december gingen we een dag naar Santiago, waar we verschillende tentoonstellingen bekeken. We begonnen de dag met een tentoonstelling over Galicisch ontwerp en wandelden daarna door het prachtige centrum van Santiago. ’s Middags probeerden we een nieuw burgerrestaurant uit, waar de burgers een beetje tegenvielen, maar het toetje extra lekker was (ik at een groot stuk worteltaart). 

Daarna gingen we naar de Stad der Cultuur, waar we twee tentoonstellingen bekeken. Bij binnenkomst bleek er iets nieuws te zijn: het Galiverso. We stapten binnen en voor we het wisten hadden we een virtual reality bril op ons hoofd en stonden we als idioten te wijzen en om ons heen te kijken in een ruimte met witte muren. Ik vond het een leuke ervaring, want je kon via de virtual reality bril allerlei bezienswaardigheden in Galicië bezoeken. Je keek rond, kon wandelen rondom de bezienswaardigheid en kreeg informatie over de plek.

Ons plan was om daarna nog een korte wandeling door het donkere centrum te maken, zodat we de kerstverlichting in actie konden zien. Dat plan veranderde plotseling toen we een kind vonden (ja, echt). Toen we langs een van de pleinen liepen, zagen we al een man in paniek rondlopen, op zoek naar iets of iemand. Al snel bleek dat hij zijn kind niet meer kon vinden en terwijl we doorliepen, besloten we onze ogen open te houden. Een heel stuk verderop vonden we een klein jongetje dat huilend op een stoepje zat. We namen het arme dotje mee terug richting de panikerende vader, die alleen maar tegen zijn kind schreeuwde toen ze herenigd werden. Ik had het met het jongetje te doen, want hij was zo geschrokken en al helemaal in paniek en schreeuwen leek op geen enkele manier gepast. Toen de vader iets gekalmeerd was en ons bedankt had, lieten we het jongetje achter, maar we dachten nog de hele avond aan het dotje.

Zoals ik eerder al zei, had ik het de afgelopen maanden druk met online lessen Spaans. Ik volgde een B2-cursus aan de universiteit en had midden december mijn examen. Na een toets spreken, schrijven, luisteren en lezen kreeg ik het goede nieuws dat ik geslaagd was. Yay! Het was een leerzaam semester, maar ik ben ook blij dat ik voorlopig niet meer twee avonden per week digitale lessen hoef te volgen. Ook ging ik de afgelopen negen weken trouw (bijna) iedere week naar het taalcafé om extra te oefenen, al moet ik toegeven dat daar een groot gedeelte van de tijd Engels gesproken wordt. 

We komen steeds dichterbij het heden, namelijk: kerst. De kerstverlichting in Pontevedra ging pas het weekend voor kerst aan en pas toen ontstond dat fijne kerstgevoel in de stad. Ik vind het zo leuk om door het centrum te lopen en alle lampjes te bekijken, zeker omdat ze hier echt mooie verlichting hebben. Afgelopen vrijdag gingen we naar het dorp waar mijn vriend vandaan komt om kerstavond door te brengen met zijn familie. Het regende pijpenstelen de hele tijd dat we er waren en dus verlieten we het huis alleen om familieleden in een radius van 100 meter te bezoeken samen met onze trouwe vriend de paraplu. Eerste kerstdag brachten we ook met familie en veel eten door, maar dan in een andere stad, en inmiddels zijn we weer thuis. Tweede kerstdag kennen ze niet in Spanje, maar ik heb mezelf nog een lekker rustig dagje vrij gegeven 🙂

Overzichtje

• • De afgelopen negen weken in negen emoji: 🌰🍌🎨☕📽️🐇📖🎓🎄
  • Favoriete moment: de heerlijke dag in Santiago vol lekker eten, goede gesprekken bij kerstverlichting, slenteren door de straatjes en interessante tentoonstellingen
  • Stom moment: de regen die maar niet leek te stoppen
  • Het weer: ergens tussen 1 en 22 graden met echt heel veel regen, maar af en toe ook een zonnige dag
  • Ik las een Never Let Me Go – Kazuo Ishiguro* uit
  • Ik keek The Watcher (spannend en verslavend), de docuserie Vatican Girl (bizar verhaal) en Wednesday (ook heel verslavend)
  • Ik luisterde Has Cambiado – Xavibo

Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.

Links met een * zijn affiliate links. Voor jou kost het product via deze link niets extra en ik krijg een kleine commissie.