Weekdagboekje 14 ☾ goede gewoontes, vergeten recepten en een hekel aan bellen

Terwijl ik dit typ, tikt de regen tegen het raam en staat er een warme kop thee naast me. Dat klinkt romantisch en knus, maar laten we wel wezen: het is pokkenweer. De was van de buren hangt te drogen, maar wordt alsmaar natter en ik heb al drie keer gedacht het laken deze keer écht wegvliegt. Maar goed, je bent hier niet om te lezen over de was mijn buren, dus zal ik je daar niet langer mee vermoeien. Drie, twee, één: we gaan het over de afgelopen week hebben.

Voor het eerst in langere tijd was mijn werkweek wat afwisselender en daar was ik blij mee. Tot eind vorig jaar werkte ik wekelijks voor een Duits bedrijf, maar omdat ze het erg druk hadden met andere dingen, ging dat tijdelijk niet meer door. Afgelopen week begonnen we weer en dat was meteen weer leuk, uitdagend en afwisselend. Ook bleek mijn Duitse collega de ingrediëntenlijsten van zijn gerechten het liefst in het Nederlands te lezen – daar raakt hij schijnbaar in een goed humeur van. 

Op dinsdag had ik een telefonisch kennismakingsgesprek met een nieuw bedrijf en ik kan lastig inschatten of dat goed ging of niet. Bellen is niet bepaald mijn lievelingsactiviteit en zeker wanneer mijn gesprekspartner wat terughoudend is, word ik er helemaal ongemakkelijk van. Geen idee hoe de gesprekspartner in kwestie het heeft ervaren, maar ik reken voorlopig nergens op. Ook schreef ik rustig verder aan een grotere opdracht over verkeersboetes, waar ik al een aantal weken regelmatig aan werk.

Mijn Spaanse les op dinsdag vond ik wat saai, maar op donderdag was het wel leuk: een perfecte mix van grammatica en oefeningen om er al sprekend mee te oefenen. We mochten in groepjes een grappig verhaal schrijven en luisterden samen naar muziek. We moesten werkwoorden invullen in zinnen, waarvan er eentje als volgt luidde: “Ik ga trouwen als ik mijn ideale partner gevonden heb”. In het Spaans kun je “media naranja” gebruiken voor ideale partner, wat letterlijk “halve sinaasappel” betekent. Een van mijn klasgenoten snapte er helemaal niets van en vroeg de docente: “maar…. een ‘naranja’ is toch een fruitsoort?”. Ik ging stiekem helemaal stuk om de verwarring, hoewel die verwarring meer dan logisch is wanneer je de uitdrukking niet kent. Komische situatie.

Zaterdag begon met een soort grote-maar-snelle lenteschoonmaak. Ik lapte zelfs de ramen, al zie je daar nu niets meer van door alle regen en wind. We aten voor het eerst in maanden een quiche, omdat we allebei vergeten waren dat dat een optie is. Geen idee of ik de enige ben, maar soms vergeet ik zomaar een goed recept en dan komt het maanden later opeens weer boven. Raar of niet? Op zondag maakten we nog zo’n vergeten recept: zelfgemaakte tomatensoep. Wederom iets heel normaals, maar ik was ook hiervan vergeten dat het een optie is.

Tijdens een wandeling stonden we een standbeeld op het balkon van een vervallen huis te bekijken toen een onbekende dame ons aanraadde om nog een stukje door te lopen naar een schattig, blauw huisje. Zoals je hierboven ziet, hebben we het gevonden. Het leek in het echt nog veel kleiner dan op de foto en ik snap niet zo goed hoe mensen er wonen, tenzij het nog heel lang doorloopt.

Nog zoiets waarvan ik niet weet of anderen dit raar vinden of juist ook hebben: mijn vriend en ik vinden het leuk om naar verschillende supermarkten te gaan, gewoon om te kijken wat ze daar verkopen en dan nemen we een aantal ‘speciale’ dingen mee die onze supermarkt niet verkoopt. In combinatie met een wandeling is het echt een uitje.

We kochten iets te drinken en een snack in de (voor ons) nieuwe supermarkt, om die vervolgens met uitzicht op de rivier te consumeren. Eigenlijk wilde ik de speciale cidersoorten proberen, maar we hadden natuurlijk geen flesopener bij ons en om nou de hele avond alleen naar het flesje te kijken… We gingen uiteindelijk voor een minder speciaal, maar makkelijk te openen alternatief 😉 We zaten tot iets na negenen, tot het begon te schemeren, buiten. Heerlijk dat er weer dagen zijn waarop het daar warm genoeg voor is.

Op zondag waagde ik me voor het eerst in lange tijd weer aan sporten (een van mijn doelen voor april) en hoewel ik er vandaag een beetje spijt van heb (spierpijn), wil er weer een routine van maken. Ik vind de drempel altijd zo hoog om na langere tijd weer te beginnen, maar ik ben er over! Verder las ik voor het eerst in lange tijd meer dan twintig pagina’s in een week en dat voelde goed. De goede gewoontes waren veelbelovend afgelopen week en ik hoop dat ik het deze week voortzet 🤞

Overzichtje

• • De week in één woord: veelbelovend
  • Favoriete moment: om negen uur ’s avonds nog buiten kunnen zitten met een Radler, snackmix en fijn gezelschap
  • Stom moment: ongemakkelijke stiltes in telefoongesprekken (en ik heb al zo’n hekel aan bellen met onbekenden)
  • Het weer: ergens tussen de 2 en 21 graden met zon, wolken en regen (het weer was in de war)
  • Ik las verder in Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgramige – Haruki Murakami*
  • Ik keek Allied (goed), Que Se Mueran Los Feos (matig) en Anton (halverwege in slaap gevallen, wat overigens niets over de kwaliteit van de film zegt)
  • Ik luisterde naar Autocine – EMLAN, VICCO

Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.

Links met een * zijn affiliate links. Voor jou kost het product via deze link niets extra en ik krijg een kleine commissie.