Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het juli dagboekje lees je over de World Gymnaestrada, over een bezoek aan een kaasboerderij en over het begin van drie weken zomervakantie.
Context
Normaalgesproken begin ik deze dagboekjes meteen met mijn avonturen van de maand, maar ik heb het gevoel dat juli om een introductie, om context, vraagt. De eerste helft van de maand stond 100% in het teken van de World Gymnaestrada 2019 (en een heel klein beetje slaap) en de tweede helfte was gevuld met reizen; het grootst mogelijke contrast. Voordat ik begin te vertellen over de World Gymnaestrada wil ik een een aantal foto’s laten zien om je een beeld te geven van dit waanzinnige festival. Verderop kom je ook nog twee video’s tegen die hopelijk helpen bij de beeldvorming. Toch denk ik dat geen enkele foto of video kan laten zien hoe die week voelde; dat moet je echt meemaken.
Alle Gymnaestrada-foto’s hieronder – net als die hierboven – zijn gemaakt door Fototeam DIGITAL Wolfurt. Ze hebben het voor elkaar gekregen om zoveel mooie mensen en momenten vast te leggen.
De week ervoor
De week voordat de World Gymnaestrada officieel begon was druk. Heel druk. We bereidden de accreditaties voor iedereen van alle landen voor, zo’n 18.000 in totaal. Ik numereerde 4000 stoelen in de voormalige ijshal, waar natuurlijk een hoop problemen bij kwamen kijken. We bereidden de kassa’s voor de kaartverkoop voor, leerden de studenten om met het ticketing systeem te werken.
Op woensdag kwamen de eerste landen al aan en op donderdag begon de gekte echt. Ik zat van acht uur ’s ochtend tot elf uur ’s avonds in het kantoor om landen te accrediteren. Drie van ‘mijn’ landen – die ik in de voorbereiding had begeleid – kwamen aan: Qatar, Mexico en Australië. Zondag was het dieptepunt: we hadden geen beveiliging bij ons kantoor, waardoor er talloze mensen binnen kwamen met de meest bizarre vragen die absoluut geen recht hadden om daar te zijn. Ik had het zo druk dat ik niet tien seconden in en uit kon ademen of een hap kon eten. Ik overleefde op pure stress en adrenaline.
Dag 1: de opening ceremonie afzeggen
Hoewel we dachten dat het niet gekker kon, kon dat wel. Niet alleen begonnen vanaf dag één onze dagelijkste team-overleggen om 6:00 uur ’s ochtend (waar ik kletsnat aankwam vanwege een onverwachte regenbui), maar het was ook de dag waarop we onze opening ceremonie af moesten zeggen. Stel je de consequenties hiervan eens voor: verwarde deelnemers, boze mensen die kaarten hadden gekocht, het verplaatsen van het evenement naar woensdag waardoor het gehele schema in de knoop kwam (zoveel respect voor de collega’s die hier de hele nacht aan werkten en de volgende ochtend gewoon weer om 6:00 uur aan tafel zaten), iedereen informeren over de verandering, de catering verplaatsen, de kaartenverkoop aanpassen… Zoals ik al zijn, een gekkenhuis.
Dag 2: overleven en eerste nationale avonden
Overdag draaide het puur om overleven: het was megadruk bij de kaartenverkoop, omdat iedereen kaarten wilde kopen én vragen had over het nieuwe schema na de verplaatsing van de opening cermonie. Veel landen hadden probleempjes met de accreditatie, waardoor we veel kaarten aan moesten passen en opnieuw moesten drukken. Mijn collega en ik deden er alles aan om zoveel mogelijk te doen, maar het was onmogelijk. Toch besloten we om 18:00 uur dat het kantoor dicht ging, omdat we kaarten hadden voor de Zwitserse avond. Het maakte ons niet uit hoe druk het was, we moesten en zouden een aantal shows zien. Dit was een groot voordeel van mijn positie als vrijwilliger: ik kreeg gratis VIP kaarten voor veel voorstellingen en kon overal een plus één mee naartoe nemen. Zo leuk om dit aan de andere vrijwilligers te laten zien! De nationale avond van Zwitserland was zo indrukwekkend. Achteraf kwam de gedelegeerde van één van ‘mijn’ landen naar me toe en vertelde me hoe fijn ze het vond om met me te werken en hoe behulpzaam ik was. Ik had écht een compliment nodig na alle problemen van de dag en ze toverde een lach op mijn gezicht.
Dag 3: voor het eerst lunchen
Op dag drie lunchte ik voor het eerst. Ik verliet ons kantoor om naar het cateringgedeelte te gaan om fatsoenlijk te eten. We konden gratis in het VIP gedeelte eten, dus het was fijn om daar eindelijk eens aan toe te komen. Hoewel alle gedelegeerden van de landen hier ook zaten, was iedereen respectvol en viel niemand ons lastig tijdens het eten. Dat was zo fijn, omdat dit het enige half uur op de dag was waarop we even konden ademen. Andere dingen op de dag waren minder, waaronder een heftige confrontatie met een collega. Door een volledig gebrek aan respect, waarschijnlijk in combinatie met slaapgebrek, escaleerde de situatie volledig en hadden we zelfs een crisisoverleg met een deel van het team. Gelukkig werd het daarna beter: ik zag het groepsoptreden van mijn lieve Malta, ging naar de Nordic Evening én naar de nationale avond van Duitsland. Vooral die tweede nationale avond was waanzinnig.
Dag 4: verlate opening ceremonie
Op de vierde dag was het dan eindelijk tijd voor de opening ceremonie van de World Gymnaestrada, verplaatst vanwege het heftige onweer op de originele dag. Het was zo gaaf! Eén van de landen had een probleem met tickets – mijn verantwoordelijkheid – en ik maakte me al zorgen dat ik een fout had gemaakt. Gelukkig bleek dat ze zelf een miscommunicatie hadden en had ik officieel alle 30.000 (!!!) tickets correct verdeeld. Trots! Het was heel indrukwekkend om 18.000 deelnemers het stadion in te zien marcheren, om de overweldigend positieve feedback te krijgen en om daarna met collega’s en de gedelegeerden van de landen te vieren.
Dag 5: de zwaarste dag
De donderdag was voor mij de zwaarste dag. De vijfde dag op rij was ik om 6:00 uur op kantoor en tot dusver waren we nog nooit voor 23:00 uur naar huis gegaan. Het was eindelijk iets rustiger op kantoor: de chaos omtrent de opening ceremonie was niet meer van toepassing, de accreditaties waren inmiddels allemaal op orde en mensen maakten zich nog niet druk om de terugreis. De rust zorgde er ook voor dat er ruimte voor moeheid was en dat viel me zwaar. Gedurende de dag zag ik ‘mijn’ Poolse groep optreden en ’s avonds ging ik naar de nationale avonden van Portugal en PAGU (Pan-Amerika). Een meisje viel heel hard tijdens het optreden en er moest een medisch team komen – een shock voor het hele publiek – maar gelukkig hoorden we later dat het meisje oké was.
Dag 6: geschreeuw op kantoor
Alles verliep soepel, dus het was rustig in ons kantoor. We hadden zelfs tijd voor een langere eetpauze tussen de middag en wandelden door de hallen met kraampjes die we nog niet eens hadden gezien, omdat we nooit tijd hadden om het kantoor te verlaten. Een deelnemer uit Qatar schreeuwde tegen me op kantoor, omdat hij iets wilde wat de leider van zijn delegatie niet wilde. Op den duur zei hij zelfs dat ik een racist was, terwijl dat toch zeker niet de reden was dat ik hem niet kon helpen. Gelukkig kwam mijn baas om me te redden. ’s Avonds had ik geen tickets voor de nationale avonden en dus kon ik om 20:30 naar huis om wat slaap in te halen.
Dag 7: gala & cadeaus
Het was de laatste dag van de World Gymnaestrada, wat een gekke mix van verdriet en opluchting opriep. Iedere ochtend om 8:00 uur hadden we een meeting met de gedelegeerden van de deelnemende landen en deze keer was bijzonder. Ze hadden allemaal cadeaus meegenomen voor ons en bedankten ons voor de fantastische week. Ik voelde zoveel warmte en dankbaarheid – echt heel bijzonder. Vervolgens had ik tickets voor de FIG Gala – zo zo mooi – en daarna werd er volop kleding geruild tussen de verschillende landen. Mijn LOC-kleding bleek gewild en dus kreeg ik een aantal andere gave items terug. Na de afsluitende ceremonie hadden we wederom een incident binnen ons team, waardoor de sfeer die zo feestelijk had moeten zijn toch een beetje werd verpest. We gingen niet meer uit eten met een grotere groep en bleven in plaats daarvan met de gedelegeerden in het stadion. We kregen een hoop complimenten, dus dat was wel positief.
De week erna
Op zondag was ik vrij en holy shit, slapen is zo fijn. Ik maakte alleen een korte wandeling en haalde een ijsje met een vriendin en verder deed ik helemaal niets. De week op werk begon turbulent – geschreeuw, gehuil, gemene woorden. Ik besloot dat het me niet meer kon schelen. We hadden het gered, we hadden de week overleefd en ervoor gezorgd dat duizenden mensen een fantastische week hadden. Dat was wat telde. Verder was de week heerlijk rustig, met drankjes iedere middag en rustig kletsen met iedereen die langskwam. Op vrijdag gingen we met het kantoorteam lunchen en dat was erg leuk.
Op donderdagavond kwam mijn vriend en ik was heel blij om hem te zien – ik had hem echt gemist tijdens de stressvolle periode. Na de lunch op vrijdag had ik ZOMERVAKANTIE! Drie fantastische weken vol vrijheid!
Kaasboerderij
Mijn vriend en ik begonnen de vakantie in Lindau, aan het meer, samen met een vriend en ijs terwijl we rondwandelden. Toen de vriend weer ging, bleven wij nog in Bregenz hangen, waar we wederom aan het meer zaten. Het was zo fijn om vakantie te hebben en me nergens druk over te maken.
Op zondag was onze laatste activiteit voor vrijwilligers die de coördinerende organisatie had geregeld. We gingen met de kabelbaan een berg op, wandelden een tijdje en eindigden op een kaasboerderij. We leerden over het maken van kaas en mochten uiteraard ook veel proeven. Het was een grijze, regenachtige dag en dat zorgde voor bijzondere uitzichten.
Uitzichtpunt
Het was onze voorlopig laatste avond in Dornbirn – we gingen twee en een halve week op reis – en daarom besloten we om nog een keer naar de beste plek te gaan: het uitzichtpunt op de heuvel. We namen hapjes mee en picknickten met een fantastisch uitzicht terwijl de zon langzaam onderging. We wandelden nog rond tot het helemaal donker was buiten.
Innsbruck & Rattenberg
Onze eerste stop van de zomertrip was Innsbruck, waar we bij een vriendin logeerden. We brachten tijd met haar door, bezochten Rattenberg en brachten een dag door met een vriendin uit Dornbirn die langskwam. Ik schreef eerder al over de zomertrip, dus je kan hieronder klikken als je meer wilt lezen.
- zomertrip stop 1
innsbruck: een gevaarlijke plek - zomertrip stop 2
rattenberg: waar we geen enkele rat zagen
Sankt Gilgen & Linz
De volgende stop was Sankt Gilgen, waar we zwommen in een prachtig meer. We verbleven een tijdje bij een vriendin in Gallneukirchen, waarna we een dag in Linz doorbrachten. Ook hier schreef ik al stukjes over.
Het volgende ESC vrijwilligerswerk dagboekje van augustus is ook alweer het laatste dagboekje… 😢 Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
