And breathe… Dat is precies wat mijn vriend en ik dachten toen we op de “vieze boot” in Amsterdam aankwamen. De deur stond wagenwijd open, er was geen medewerker te bekennen en de sleutels lagen voor het grijpen op de bar. Hier waren we nog vol goede moed en hadden we zin in ons verblijf. Dat veranderde snel toen we in onze “kamer” kwamen: het was er niet alleen heter dan in de sauna, maar er had ook niemand gestofzuigd sinds de vorige gasten waren vertrokken. En waarschijnlijk de keer daarvoor en daarvoor ook niet.
We maakten een wandeling waarop we ons afvroegen of er misschien wel een medewerker zou zijn bij terugkomst. Spoiler: nee, niemand te bekennen. Ook vroegen we ons af of er misschien ergens een stofzuiger zou zijn. Spoiler: nee, nergens te bekennen. Op creatieve wijze maakten we schoon met wc papier, water en handzeep. Niet super, maar het was oké zo.
Na dit kleine succesje in het bootverhaal gingen we naar het Red Light District, waar we noedels aten aan de gracht, genietende van de heerlijke temperatuur op deze zomeravond. We douchten op de boot en waren helemaal klaar om te slapen. Helaas was het tijd voor de volgende verrassing: het stelletje dat aan het einde van de gang verbleef (een paar kamers verderop) leek een pornofilm op te nemen. We hoorden ze het hele weekend letterlijk ieder half uur opnieuw (ik overdrijf niet). Of misschien was het geen film en hadden ze het gewoon naar hun zin. In dat geval: goed voor hun. Minder goed voor ons, want het was lastig om te slapen met dit lawaai.
Nieuwe dag, nieuwe kansen. Het ontbijt was fijn, net als de algemene ruimte waar we dit opaten. Ik verwarde de vreemde yoghurt bijna met pannenkoekenbeslag en kwam er pas achter toen ik een schep op de hete plaat wilde gooien. Gelukkig rook ik het nog net op tijd. We brachten de dag door in het Stedelijk Museum en in het Vondelpark, wat erg leuk was. Vlak voor de hevige regenbui waren we terug op de boot. Daar zit je droog, toch? Helaas hadden we veel moeite om ons raampje goed dicht te krijgen en drupte er steeds meer water op het bed. Na een kwartier was het ons eindelijk gelukt. We speelden ’s avonds spelletjes in de “woonkamer” van de boot. Naast het gezellige stelletje aan het einde van de gang, was er blijkbaar ook nog een snurker gearriveerd. Het klonk alsof de snurker naast me in bed lag, terwijl hij toch echt een paar deuren verderop was. Vreselijk.
We waren blij toen het magische moment eindelijk kwam: het verlaten van de boot. We keken over onze schouder en zeiden “tot nooit, vieze boot” en maakten een wandeling. We dronken koffie, kochten broodjes om aan de gracht te lunchen en gingen vervolgens naar het station.
(Ik had een leuke tijd in Amsterdam en de boot verpeste het weekend zeker niet. De focus lag hier op de ongemakken, geheel voor jullie vermaak, maar voor mij was het vooral een leuk weekend.)
Vond je het leuk om mijn geklaag te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
