We kwamen laat aan, moe van onze dag in Linz. Een korte wandeling zou leuk zijn, het weer was heerlijk in de avond. Gewoon een blokje om, oké? Onze vriendin werd erg enthousiast om ons de stad te laten zien en we wandelden drie uur lang door Wenen. Ik had het gevoel dat we verdwaald waren en er waren meerdere momenten waarop ik het liefst op de grond was gaan zitten wachten tot iemand me naar huis zou tillen. Geloof het of niet, maar daar had niemand zin in. Gemeen, hè? Gelukkig redde ik het helemaal zelf ook.
Onze eerste hele dag in Wenen was verrassend onbewogen. We verlieten het huis niet voor twaalven en we lunchten met een vriend. Daarna zaten we aan de Donau en aten we een ijsje (wat wel veelbewogen was).
De avond begon spannender: “heb ik je verteld dat we drie kittens hebben?”, appte een vriendin. Ik kon mijn enthousiasme maar met moeite (lees: niet) inhouden in de metro en was getransformeerd tot stuiterbal toen we aankwamen. Het zou een understatement zijn om te zeggen dat met kittens knuffelen fantastisch is.
Ik denk dat ik teveel mensen in Wenen ken, want op dag twee ontmoetten we vriend nummer vijf al. Wederom lunch, dit keer in Prater. Ik ging voor de tweede keer in mijn leven in de Prater Turm, letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag. We zweefden op 117 meter (nou ja, eerlijk gezegd 90, want alleen het topje van de toren tikt 117 aan) boven de grond, wat een fantastisch gevoel is, zeker wanneer je over het prachtige Wenen uitkijkt.
Mooie foto’s van Schloss Schönbrunn, hè? Ja, ik was daar niet eens, maar om onverklaarbare redenen was ik te lui om foto’s te maken van de plekken waar ik wel kwam. Vandaar dat ik oude foto’s van Wenen hergebruik om dit stukje aantrekkelijker te maken voor de mensen die te lui zijn om te lezen (ik oordeel niet, ik was tenslotte ook lui).
Mocht je nog steeds lezen: heel goed, ik ben trots op je. We brachten de laatste dag door in het Kunsthistorisches Museum, wat wow was. Niet vanwege de kunst, maar vanwege het gebouw zelf. Ik denk niet dat ik ooit eerder zo onder de indruk van een gebouw ben geweest. Daarna maakten we een laatste wandeling door de stad en knuffelden we een laatste keer met de kleine kattenvriendjes.
