Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het september dagboekje lees je over mijn aankomst en eerste werkweek, over het verkennen van de omgeving, over de momenten waarop het niet meezat en over de internationale meeting die we in mijn project organiseerden.
Aankomst & eerste werkdagen
Ik herinner me mijn eerste dag in Oostenrijk nog als de dag van gisteren. Het was maandag 3 september en ik landde ’s middags op het vliegveld van Zürich. Een chauffeur haalde mij (en mijn bagage) op en bracht me naar mijn nieuwe thuis, Dornbirn. (Grappig detail: ik had de chauffeur vooraf online opgezocht en was er dankzij Facebook van overtuigd dat er iemand van mijn leeftijd kwam, maar er verscheen een zeventig plusser.) Ik ontmoette mijn collega’s op kantoor, had tijd om spullen uit te pakken in mijn nieuwe kamer en daarna namen de collega’s me mee uit eten. Het was een fijne avond – ze vertelden me veel over het project en de organisatie en gaven me een goed gevoel. Toen ik weer thuis kwam, probeerde ik het wifi wachtwoord te achterhalen en ontmoette ik per ongeluk de andere vrijwilligers. We kletsten tot middernacht en toen was ik écht uitgeput. Een lange dag, die eerste dag in Oostenrijk.
Mijn eerste werkdag was meteen op dinsdag en al om acht uur ’s ochtends haalde een collega me op. Mijn organisatie was midden in een verhuizing van een oud kantoor naar een nieuw kantoor. Ik deed mijn best om goed te helpen, maar voelde me ook vooral een beetje verloren. Geen idee wat al die spullen waren en waar ze heen moesten. Daarnaast verstond ik het dialect niet goed en dat zorgde er toch voor dat ik me een beetje buitengesloten voelde. Om acht uur ’s avonds (twaalf uur later!) waren we eindelijk klaar en ik voelde me vooral overweldigd en moe.
Gelukkig had ik op woensdagmiddag afleiding: we hadden onze eerste meeting met de coördinerende organisatie in Vorarlberg. Ik ging er samen met drie andere vrijwilligers die ik al had ontmoet naartoe en op we leerden ook de andere vier vrijwilligers kennen die op de boerderij in Vorarlberg woonden en werkten. We kregen veel informatie over het programma, de regio en we vulden veel formulieren in. Vervolgens gingen we met alle vrijwilligers iets drinken en maakten we meteen weekendplannen. Hier werd ik enthousiast van, omdat ik meteen merkte dat deze groep een heel belangrijk onderdeel van mijn jaar in Oostenrijk ging worden. Zie hieronder onze eerste (superongemakkelijke) foto samen.
De eerste keer hiken
Tijdens mijn eerste weekend deed ik iets heel leuks: ik ging voor het eerst hiken! Met een deel van de vrijwilligers wandelde ik naar de top van Karren, de bekendste berg van Dornbirn. Het viel me ontzettend mee – het was geen moeilijke hike. Tijdens de wandeling naar boven en beneden hadden we veel tijd om elkaar te leren kennen en het was vooral leuk om ook eens met de vrijwilligers waar ik niet mee woonde te kletsen. Eenmaal boven aangekomen was ik zo gelukkig – het uitzicht was fantastisch!
Zwemmen na het werk
Met twee andere vrijwilligers ging ik op dinsdagmiddag na het werk naar het Bodenmeer om te zwemmen. Het eerste item kon meteen van mijn bucket list voor het jaar gestreept worden! Het was heerlijk weer, de zon ging langzaam onder – de perfecte setting voor een duik in het meer. Vervolgens aten we in een koffiezaakje waar ze toevallig een vegetarisch buffet hadden. Ik herinner me twee dingen nog heel goed: 1) ik voelde me ontzettend gelukkig die avond en de sfeer was heel goed, 2) we kregen een belachelijk duur biertje van vijf euro geserveerd zonder waarschuwing. Gelukkig konden we hier nog twee maanden grapjes over maken, dus misschien was het de vijf euro wel waard.
In de draaimolen
Op een avond in het weekend hadden mijn huisgenootjes en ik heel veel plezier in de draaimolen voor kinderen. Een paar dagen later zagen we dezelfde draaimolen met een ‘defect’ bordje. Toeval?
Het kan niet altijd meezitten
Na een leuke avond op de draaimolen (en in de discotheek) sloten we het weekend af met spelletjes aan de rivier. Een vreemde man keek al een hele tijd naar ons en toen we vertrokken begrepen we waarom: hij was aan het masturberen terwijl hij naar ons keek. En wij dachten dat Dornbirn een veilige plek was waar nooit iets gebeurt…
Precies een week later gingen we naar het buitenland! Dat klinkt spannender dan het was, want we reden in een half uur naar Liechtenstein. Een vriend van mij had een auto en we hoefden alleen een paar stations met de trein naar hem toe. Op een gegeven moment keken we uit het raam en leek er iets niet helemaal te koppen. Dit was niet langer Oostenrijk, maar Duitsland… We hadden de trein in de verkeerde richting genomen en waren in Duitsland beland! Met een omweg kwamen we uiteindelijk wel goed uit en konden we de hele dag in Liechtenstein lachen om onze domheid.
Weekend met internationale gasten op werk
In mijn project organiseerden we een internationale meeting: ongeveer tachtig gedelegeerden uit meer dan dertig landen kwamen voor een weekend naar Dornbirn om informatie over de World Gymnaestrada te krijgen. De dagen waren lang, vaak van 7:00 tot 23:00 uur en er was veel te organiseren. Ik herinner me nog dat ik met Estlandse man van middelbare leeftijd stond te dansen voor een podium, iedereen keek. Ik herinner me nog dat ik om 7:00 ’s ochtends havermout maakte met de wereldkampioen in het maken van havermout. Ik herinner me nog dat ik op zaterdagavond uitging met mijn vrienden tot na drieën en de volgende dag gewoon weer om 7:00 uur moest werken. Ik herinner me nog dat de gedelegeerde uit Ethiopië maar met me bleef flirten en ik me vet ongemakkelijk voelde, maar toch vriendelijk moest blijven. Wat een weekend!
En dat was meteen ook het laatste weekend van september – volgende keer lees je het oktober dagboekje. Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
