Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het oktober dagboekje lees je over naar een feest gaan in pyjama, over bijna van een berg waaien, over een liftwedstrijd, over de On Arrival Training in Wenen, over een week waarin ik uitgeput was en over een wild Halloween feestje.
Afscheids- en welkomfeestje in één
De eerste woensdag van de maand was een gekke dag. Drie nieuwe vrijwilligers waren aangekomen en het was leuk om ze te ontmoeten, maar tegelijkertijd hielden we een afscheidsfeestje voor een andere vrijwilliger. Het is gek hoe je iemand pas een maand kan kennen, maar toch verdrietig kunt zijn wanneer diegene vertrekt. We hadden veel tijd als groep doorgebracht, dus dat was een verdrietig moment.
Pompoenfestival & feesten in pyjamabroek
Op zaterdag hadden we de leukste ochtend. Met twee huisgenootjes ging ik naar de boerderij waar nog vier vrijwilligers woonden. Ze organiseerden hun jaarlijkse pompoenfestival en er waren allerlei activiteiten. We aten pompoensoep, kletsen met de vrijwilligers en konden zien hoe ze woonden en werkten. ’s Avonds ging ik met een groep vrijwilligers naar een verkleedfeest in een huis van een groep kunstenaars: Villa Vagabunt. Het huis was echt bizar cool en buiten was er een boomhut met drie verdiepingen! Ik had mijn pinguïn-pyjamabroek aan en kleurrijke make-up op mijn gezicht gesmeerd. We praatten rondom het kampvuur, leerden de ijsbeer (nou ja, degene in het ijsbeerkostuum) kennen die de boomhut had gebouwd en liften ’s nachts terug naar het station.
Een beetje Nederland in Oostenrijk
Ik besloot dat het tijd was voor een beetje Nederland in Oostenrijk en bakte pepernoten voor mijn huisgenootjes. Ze smaakten niet helemaal zoals de pepernoten uit de supermarkt, maar toch vond iedereen ze lekker. Een paar dagen later kwamen er échte pepernoten uit Nederland aan – mijn lieve vriendinnen hadden me een doos met allemaal Nederlandse snacks gestuurd, waaronder pepernoten, stroopwafels en mijn favoriete chocola.
Een dag voor mezelf
Hier had ik echt behoefte aan na alle activiteiten in groepsverband: tijd voor mezelf. Ik liep hard, maakte mijn kamer schoon en ging met de trein naar Lindau. Ik werd verliefd op deze plek en het bleef het hele jaar één van mijn favoriete plekken om naartoe te gaan. Ik schreef al mijn gedachten uit mijn hoofd en las een stuk in mijn boek met uitzicht over het meer. Dit was het begin van veel kleine avonturen in de omgeving in mijn eentje.
Een dag aan de Lünersee
Je kunt niet in Oostenrijk wonen zonder regelmatig te hiken en dat was precies wat we in het weekend deden. Samen met andere vrijwilligers ging ik naar de Lünersee. Hoe hoger we kwamen, hoe moeilijker het werd. Niet door de route zelf, maar door de ongelooflijk harde wind. Ik had nooit eerder zulke sterke wind meegemaakt en kon met moeite overeind blijven staan. Het uitzicht over het meer was prachtig, maar de wind zorgde ervoor dat we niet echt konden genieten. Een vriend hield mijn hand vast, omdat hij bang was dat ik weg zou waaien – dat zegt denk ik wel veel over de windsterkte. We besloten nog een keer terug te komen op een windstille dag.
Eenmaal beneden bleek de bus net te zijn vertrokken en was de volgende twee uur later. Een perfect excuus voor een kleine liftwedstrijd! We gingen in twee groepen en de eerste groep in Dornbirn zou winnen. Mijn groepje had geluk en we kregen snel een lift naar een groter station. Vanaf daar namen we de trein en wonnen we de wedstrijd.
On Arrival Training in Wenen
Al voor zes uur ’s ochtends zaten de andere vrijwilligers en ik in de trein, op weg naar Wenen voor onze On Arrival Training. De reis naar het centraal station duurde zes en een half uur en daarna moesten we nog met de tram naar de locatie van de training. We verbleven in een mooi hotel en de locatie van de training was een klein kasteeltje direct naast het hotel. We leerden de andere vrijwilligers uit Oostenrijk kennen tijdens de training die van maandag tot donderdag duurde. Het was super leuk en gezellig, maar ook heel vermoeiend voor een rasechte introvert zoals ik. We deden allerlei groepsopdrachten, aten iedere dag samen, gingen naar een bar (waar ik met een kotsende jongen op het toilet eindigde en hem naar huis moest krijgen – wat een terugkerend thema bleek te worden voor het jaar) en we lachten veel. Ik had bijzondere gesprekken met bijzondere mensen. Aan het einde van de training moesten we lieve briefjes schrijven voor de andere vrijwilligers en ik moest bijna huilen toen ik de mijne in de trein naar huis las.
Vrijdag en zaterdag na de training bleef ik nog in Wenen en logeerde ik bij een vriendin die ik tijdens mijn Erasmus-semester in Engeland had leren kennen. We verkenden de stad samen en soms ook met de andere vrijwilligers van de On Arrival Training. Op zaterdag ging ik compleet uitgeput terug naar Dornbirn.
Uitgeput
Eerlijk is eerlijk: de week na de training voelde ik me mega meh. Ik had nul energie en motivatie om wat dan ook te doen en was het liefste de hele dag in bed gebleven. Ik was zo moe dat ik iedere dag om tien uur al lag te slapen en de training had veel emoties losgemaakt. Gelukkig was daar huiskat Charlie met wie ik kon knuffelen!
Hiken naar de top van Pfänder
Samen met een huisgenootje besloot ik op een vrije vrijdag om naar de top van Pfänder, de hoogste berg van Bregenz, te hiken. We hadden fantastisch weer en picknickten samen boven op de berg. Mijn huisgenootje ging met de kabelbaan naar beneden en ik liep. In mijn eentje nam ik rustig foto’s en genoot ik bewust van de mooie uitzichten.
Een wit uitzicht
Je kunt nooit genoeg hiken in Oostenrijk, dat bleek maar weer. Ik ging samen met andere vrijwilligers naar de Rappenlochschlucht – een van de mooiste plekken in Dornbirn. Vervolgens gingen we met de kabelbaan naar de top van de berg Karren. Benieuwd naar het uitzicht? Hieronder zie je wat wij ook zagen: precies niks door de dichte mist. Ik had het uitzicht al bij dag en nacht gezien, dus ik vond dit wel bijzonder. Het was echt alsof je midden in een wolk liep – alles was eng en indrukwekkend wit.
Halloween
We eindigden de maand door Halloween te vieren. Ik was enthousiast, smeerde een hoop make-up op mijn gezicht en ging naar een bar met mijn huisgenootjes. Ze gingen één voor één naar huis en ik bleef over met één ander huisgenootje. We ontmoetten een groep mensen en gingen spontaan met ze naar een club buiten het centrum. We hadden een super leuke (en gekke) avond waarover ik beter niet teveel details kan geven 😉 Om half zes ’s ochtends wandelden we terug naar ons huis.
De volgende dag zouden mijn huisgenootje en ik naar Linz gaan liften en we hadden afgesproken maar één drankje te doen… Oeps? Je leest meer over het liftavontuur (en andere avonturen) in het volgende dagboekje van november 2018. Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
